Puccini’s wereldberoemde opera Madama Butterfly weet met haar zeer bekende aria’s al meer dan een eeuw lang generaties operabezoekers te boeien. Maar wat vertelt dit muzikale meesterwerk, dat zich afspeelt in Japan, ons eigenlijk? Na het overweldigende succes van De Bananengeneratie is het voor regisseur Char Li Chung tijd om een nieuwe stap te zetten in de Aziatische representatie in het Nederlandse theater. Met Madame Butterfly brengt hij een radicale en eigentijdse reactie op de oorspronkelijk Italiaanse opera.

Madama Butterfly door Puccini
De opera uit 1904 vertelt het verhaal van de 15-jarige Japanse geisha Cio-Cio-San, bijgenaamd Butterfly. Ze wordt verliefd op de Amerikaanse marineofficier Pinkerton, die direct na hun huwelijk terugkeert naar zijn geboorteland. Butterfly blijft verlaten achter in verwachting van hun zoon. Na drie jaar keert haar geliefde terug, maar niet voor de hereniging waar Cio-Cio-San op heeft gewacht.

Een erfenis van orientalistische verhalen
Madame Butterfly werd een blauwdruk voor talloze verhalen en films die Aziatische vrouwen portretteren vanuit een westers, mannelijk perspectief. Van Miss Saigon tot The World of Suzie Wong, Memoirs of a Geisha en scènes in films als Full Metal Jacket en Austin Powers weerspiegelen vooroordelen die ook vandaag de dag in de Nederlandse samenleving nog steeds voortwerken: de Aziatische vrouw als kwetsbaar, ondergeschikt en seksueel object voor de westerse man.

Het mythische beeld van de Aziatische vrouw
Met zijn radicale bewerking breekt regisseur Char Li Chung met het originele verhaal. Naast nieuwe personages, opgevoerd in de context van een werkelijke geschiedenis, komt Cio-Cio-San (Cystine Carreon, bekend van o.a. Gooische Vrouwen en Miss Saigon) in Madame Butterfly eindelijk zelf aan het woord. Niet langer staat het oriëntalistische mannelijke perspectief centraal, maar krijgt de hoofdpersoon zeggenschap over haar eigen verhaal. En dat werd hoog tijd.